İnsan olmak !
Bir bedenin var. Hayat boyu sahip olacağın tek beden bu; beğensen de beğenmesen de.
Hayat bir okul. Sen bu okulun kayıtlı öğrencisisin; derslerini öğrensen de öğrenmesen de.
Başarısızlık yok, dersler var. Gelişim bir deneme, yanılma ve öğrenme sürecidir. Yanılmalar deneyim ve öğrenme sürecinin bir parçasıdır; hoşlansan da hoşlanmasan da.
Dersleri öğrenene kadar tekrar edeceksin; değişik şekillerde, değişik görünümlerde.
Nihayet öğrendiğinde yeni bir ders çıkacak karşına. Bir ders daha, bir ders daha; çalışkan olsan da olmasan da.
Öğrenecek dersler bitmiyor. Hayatın hiçbir anı dersten muaf değil. Yaşadığın sürece okuldasın. Yaşıyorsan hâlâ öğreneceğin dersler var; istesen de istemesen de.
Geleceğini “şimdiki” düşüncelerinle inşa ediyorsun. Düşüncelerinde (bakış açında) hiçbir değişiklik yoksa yarının da bugünün tekrarı olacaktır. Ancak düşüncelerini değiştirerek geleceğini değiştirebilirsin.
“Şimdikinden” daha iyi bir “gelecek” tesadüfen uğramayacak kapına. “Gelecek” nihayet “şimdi” olduğunda, bir başka “gelecek” umudu, sana yine daha iyi görünecektir “şimdiki” gerçekliğinden ta ki sen şimdi ve burada olmayı öğrenene dek.
Başka insanlar senin sadece aynan. Aynada kendini görüp yansımalarının başkaları olduğunu sanıyorsun.
Bir başkasını sevemezsin ya da nefret edemezsin, kendinde sevdiğin ya da nefret ettiğin yönler olmadıkça.
En büyük dersin adı: Sevgi. Bu dersi öğrendiğinde İNSAN oluyorsun. Her an, sana bu dersin armağanını sunuyor; armağanı görsen de görmesen de.
Hayatını nasıl yaşadığın sana bağlı. İhtiyacın olan her türlü kaynağa ve araca sahipsin. En harika aracın beynin. Pusulan kalbin. Makinen bedenin. Onları nasıl kullanacağın sana bağlı. Seçim senin; kullanmayı seçsen de seçmesen de.
Nil Gün
